آرامگاه میر احمد نخعی

در شمال شرقی ساختمان امامزاده عبدالله بنایی متروکه دو طبقه با سقفی فرو ریخته مشهور به آرامگاه احمد نخعی قرار دارد که مردم محل به آن چهل دختران نیز میگویند . بنا متشکل از هشت غرفه متصل و پنج ضلعی در هر طبقه میباشد که در داخل صفه های طبقه همکف آثار قبوری چند مشاهده میگردد که فقط دو عدد آنها دارای سنگ نوشته است.سقف آن طاق ضربی و دارای گنبدی بدون ساقه بوده که در حدود سال 1330 شمسی فرو ریخته است.در داخل آرامگاه در قسمت وسط ،آثار قبری مشاهده نمیشود و قبرهای موجود در داخل غرفه ها قرار دارد، قدیمی ترین سنگ تاریخ مربوط به قبری است در یکی از غرفه های گوشه غربی ، این سنگ برجسته از مرمر سفید به اندازه 43*212 و بلندی 36 سانتیمتر است روی سنگ و جبهه شمالی و جنوبی سوره دهر و در ذیل آن صلوات چهارده معصوم به طور برجسته کنده کاری شده است .

در محوطه پشت آرامگاه سمت غرب نیز سنگ قبر برجسته نوشته داری قرار دارد که در حواشی روی آن صلوات چهارده معصوم و در متن آن جمله "وفات مرحوم مغفور حسین خان بیک ابن حسین... شاملویی فی شهر رجب من سنهٌ 978" و در قسمت شمال سنگ قبر برجسته نوشته داری قرار دارد که به پیشانی اطراف آن صلوات چهارده معصوم و در زیر آنها نادعلی و در حواشی روی سنگ ،آیت الکرسی و دروسط آن جمله " تاریخ وفات مرحمت پناه علی فی سنهٌ خمس وستین بعد الف" کنده کاری شده است.

در گوشه جنوبی پشت آرامگاه سنگ قبر قدیمی برجسته ای به ابعاد 29*34*148 سانتیمتر قرار دارد که پیشانی آن جملات " وفات عصمت پناه ماءب ... بنت عبدالرزاق بیگ تاریخ غره رجب المرجب سنهٌ سته و سبعین و سبعمائه (776)" خوانده میشود.